Zoom

Zoomen is in. Op afstand elkaar ontmoeten, ik kan er maar niet aan

wennen. Onbewust blijft het gevoel hangen een rol te spelen, als een

acteur die voor de camera zijn zegje doet. Handig, dat wel, maar ik

mis de lichaamstaal, de geur, het directe contact. Vandaag zoom ik

met mijn verrekijker in op het riet in een ouderwets slootje. Hier,

in de Arkemheense polder glijdt de stad van je schouders, als de

mantel van een vermoeide reiziger die is thuisgekomen.

De sloot herbergt een fantastisch mooi trio: het pijlkruid met zijn

3-puntig blad, de egelskop met vreemde kastanjeachtige stekelbollen

en de statige, hoog oprijzende zwanenbloem, een roze schoonheid.

Nooit geweten dat er in zo’n nederig watertje zoveel te ontdekken valt.

De lenzen van mijn verrekijker leggen haarfijn het microleven vast.

Hemelsblauwe libellen, een onopgemerkt gestreept kikkerhoofd in

het kroos, tere eendagsvliegen op de reuzegrote rietstengels. Als

een voyeur dring ik ongezien binnen in hun intieme leefwereld.

Ik schenk nog wat koffie uit de thermosfles en bedenk tevreden

dat de dag nog lang is. Bij de waterplas buitelen de kieviten,

het drukke fietspad ver weg…