Kamperend aan de Moezel – die groene schoonheid – loop ik de Mosel Steige bij Senheim. Omhoog klimmen langs de wijnranken die hier ongelooflijk steil groeien. Het is augustus en je ziet de typische kleine Riesling druiven hangen die een bloemige witte wijn voortbrengen.
Van droog tot halbtrocken en lieblich.
Het pad kronkelt omhoog, stilte omringt me. Ook pruimenbomen groeien hier, huizenhoog. Veelal ligt het kostbare rijpe fruit te rotten… jongeren vertrekken om ander werk te zoeken, ze hebben geen zin in het gezwoeg van hun ouders. Geen liefde voor het vak, zogezegd. En dat moet je hebben, wil je die mooie wijn in de flessen krijgen. In het proeflokaal van de familie Schmidt leren we hun levens kennen. Wat een passie voor hun product! Overdag een baan, ’s avonds de wijngaard in. Balancerend op de steile hellingen, zware manden op de rug.
Het rustige rijpen van de druiventrossen, zo lieflijk verscholen onder een dak van wijnbladeren, het ontroert me. De vruchten van de wijnstok gedijen alleen door de intensieve zorg en arbeid van de landman. Zorg met de langzame liefde, die nooit haast heeft. Elke avond komt hij kijken hoe het ermee staat, net zoals de bruidegom in het Hooglied.
Dat gaat allemaal vooraf aan dat glas. Dat glas vol levensvreugde, Lechaim! Op het Leven! Het is niet erg om hard te werken, zolang je de vruchten ervan plukt…