Inspiratie
De Bruid wordt volwassen
Je dwaalt rond in mijn dromen; vanuit de mist tekenen zich de contouren van je gezicht.
Wie was je? Wat ging er door je heen, toen hij zo lang wegbleef… de twijfel toesloeg
De liefde is sterker dan de dood, maar hoe sterk was jij? Hoe sterk ben ik?
Het atelier wacht, vijandig wit, opgeruimd, de rollen vlies en papier netjes in een hoek.
ik neem mijn toevlucht tot krijt, aquarel. Al schetsend baan ik mij een weg door het oerwoud
van gedachten, langzaam ontstaat vertrouwen. Je begint met die witte laag, die discipline vergt
en moed, dat leer je in de eenzaamheid.
Ooit was er een begin, een spel, van vinden en ontdekken, van verder gaan naar onbekende plekken.
Treuzelend, schuivend, schikkend, uitlichtend, een aureool van stoffen, blauw en violet, dat mijn
werktafel in gloed zet. Het mengen van de verf, gradaties, nuances, het licht. De oude rol kant
onherkenbaar nieuw. De woorden spelen door mijn hoofd: ik droomde dat mijn lief er was, hij riep mij,
door het venster. Ik ging mijn lief opendoen, maar hij was weg! Ik zocht hem, maar ik vond hem niet.
Woelend in haar bed, haar haren verward, nachtmerries, angsten… ani le dodi…mijn liefste is van mij
waar ben je… als je hem ziet, zeg hem dan…mijn handen zoeken vezels, papier, pigmenten.
Sta toch op mijn vriendin, laat je toch zien want je bent zo bekoorlijk! Die wisselwerking tussen hart,
gevoel, verstand, schept sfeer door oog, oor en hand, een wonderlijk gebeuren. Lijnen vervloeien,
kleuren verdiepen. Spelden, kijken, spelden, kijken, afstand nemen, kijken. Afwegen, luisteren, opnieuw
….nee, opnieuw…de barrière doorbreken, de veilige weg verlaten, verder gaan. Ik worstel en kom boven.
Bouwen nu, bouwen! Stikwerk en borduren, lijnen, vlakken en texturen, Gods meesterplan beheerst de tijd.
ik put uit Zijn oneindigheid. Zwaar wordt nu het doek, haar kleding vol mirre en kaneel, de zoete geur
van liefde en verlangen. Als je mijn liefste ziet, zeg hem dan dat ik bezwijk van verlangen..
Ik til je op, het rijke geluid als van ruisende zijde en brokaat. Daar gaat ze… haar bruidegom tegemoet.
Ter gelegenheid van de opening Expositie Hooglied Verbeeld, in de Oude Kerk Bennekom 2023.
Evenwicht
Een prachtige zonnige dag vandaag, het frisse briesje bedelt om actie en verkenning.
In mijn geval, rugzak om en naar de vogels. Binnen roept de plicht, zijn er zoveel afleidingen, maar buiten voel ik me vrij en gezegend. We zijn deel van een groter geheel en in de natuur word je je daar weer van bewust. In de stad heerst de mens, met zijn zelfgemaakte isolerende bouwsels, op de rijksweg verderop razen de auto’s. Maar hier, tussen het riet en de weidevogels, besef je weer wat ware rijkdom is.
Buitelende kieviten zwenken als een knipperlicht in de zon, met hun zwart-witte vleugels. Hun verenpak glanst met groen en regenboogpaars met een joyeuze krul op hun hoofd. De boswachter van de polder! Ze hebben al jonkies, pluizenbolletjes op poten die vrijmoedig het weiland rondstappen. Maar de grutto steelt de show. Net als de kievit verdedigt hij zijn kroost met verve. Als een straaljager doorsnijdt hij de lucht boven mij met zijn roep: grutt-o grutt-o grut. Wat een sierlijke vogel, bruinrode kop op elegant lijf, een zeer lange snavel. Als de mannequin onder de vogels stapt hij rond op zijn hoge benen.
Wat is het hier mooi! Terwijl ik mijn boterhammetje zit te eten, zie ik een hele rij ganzenhoofden boven het hoge weidegras uitsteken, als een fietspomp gaan ze op en neer, alsof ze knie-oefeningen aan het doen zijn. Ronduit komisch. In de sloot passeren hele families eenden en meerkoeten elkaar in druk verkeer. Nee na u, ja gaat uw gang…dat soort dingen zijn altijd zo leuk om te tekenen. Net als vroeger met de kleurpotloden aan de gang. Wat doet het me goed, dit rondstruinen in Gods atelier. Mijn geest en mijn lijf hebben zuurstof nodig. Ik moet naar buiten, ademen, loskomen van al het zware. Buiten vindt alles weer zijn plek in een nieuw en toch oud evenwicht…buiten kom je tot jezelf.
Tegen de stroom in
Daar komen ze aan, een wilde groep die de stal ruikt. De sheepdog hijgend met de tong uit z’n bek, hard aan het werk om de schapen bijeen te drijven. Lief kind, je hebt zolang gewacht tot de kudde thuis zou komen, maar nu ze er zijn is het toch wel spannend. Plotseling draven ze met honderden langs jouw kleine lijfje, hun ruggen als golvend haar langs de heuvel stromend. De uitdrukking op je gezicht wisselt van angst naar plezier en dan… stap je moedig tegen de stroom in.
Niet doen zoals iedereen doet. Niet praten zoals iedereen praat. Zelf ontdekken en uniek verschillend zijn en anderen ontmoeten die net zo uniek zijn. Diversiteit in mens en schepping is goddelijk creatief! Maar daarvoor heb je de vrijheid van een heideveld nodig, waar de wind alle verwachtings- patronen van je huid blaast. Vrijheid om tegen de stroom in te gaan, niet wetend waar het je brengen zal, niet wetend wat het je kosten zal.
Wie durft?
Verborgen
Soms is een smartphone een irritant geval, een stoorzender, nee nog erger hij staat samen met de rest van de beeldschermen garant voor ‘digital torture’, een term die wij onlangs verzonnen voor de eindeloze updates en instellingen die je achtervolgen. Beiden zijn wij erg gesteld op onze digitaal-vrije momenten waarin we ons kunnen begraven in boeken, muziek en wandelingen, hoewel dat laatste aan mijn echtgenoot niet echt besteed is.
De reden dat ik zo’n slimme dwingeland aangeschaft heb heeft dan ook een andere reden: de geweldige camera die erin zit. Want gewoonlijk had ik, net als het de moeite waard was, dat verdraaide fototoestel weer eens niet bij me. Met dit platte wonder in m’n zak mis ik niets meer!
Ik klik er lustig op los en schuif thuisgekomen enthousiast achter de laptop om van mijn oogst te genieten.
Deze foto maakte ik in een museumtuin, op zo’n weergaloze ochtend: de regen is net weggetrokken en de zon tovert diamantjes op het wijdse grasveld, warmgestoofd en uitnodigend. Voordat de grote stroom bezoekers op gang komt laaf ik me aan het onverwacht paradijselijke moment…
Thuisgekomen word ik getrakteerd op een bonus: een tuin in een tuin, een ‘secret garden’, een verborgen wereld waar je op moet inzoomen om ‘m te zien. Hoe staat het er ook weer? ‘Het zichtbare is tijdelijk, maar het onzichtbare is voor altijd’.
Er valt altijd meer te ontdekken dan je denkt…..