Struinend door het arboretum stuitte ik vorige herfst op een bijna hallucinerende aanblik, groen mos bezaaid met de vuurrode bladeren van de acer. David Hockney is er niets bij… De natuur sterft af maar met welk een grandeur! Overvloedig, verkwistend, verleidend. Dit rood geeft mij warmte en moed voordat de kou intreedt en alles dor en grijs wordt.
Warmte was er ook in de werkplaats van Feico Hajonides, de ‘bronsman’.
Ik was daar om het gieten mee te maken van zijn beelden, voor onze gezamenlijke Hooglied expositie in Museum Sjoel Elburg. Langzaam stroomt het gloeiende metaal in de mallen. Een machtig, aards gebeuren waarbij de kunstenaar de strijd aangaat met het materiaal, dat zich niet zomaar gewonnen geeft. Na het ontwerpen in klei, het maken van de mallen en het gieten zelf, blijft de spanning hoe het beeld eruit komt. Afbikken, slijpen en polijsten maken het af, maar het beeld geeft zich zoals het door het brons is gevormd. Een langdurig, intensief proces. Waarom kiest iemand daarvoor? Ik zie de gedrevenheid, voel de overtuiging. Maar het is vooral de passie voor het schone, in dienst van de mens. Vol vuur.
